Nr 2 (29), 30 maja 2004 r.

Ś. P. Metropolita Bazyli

Zmarły w 1998 r. Ś. P. Metropolita Bazyli urodził się 15 marca 1914 r. w Cisach koło Narwi w powiecie hajnowskim. Był z pewnością nie tylko wybitnym hierarchą Kościoła Prawosławnego, który przez 28 lat kierował PAKP (w trudnym okresie historii jego działalności), lecz także człowiekiem wyjątkowym ze względu na wiele cech swojej uduchowionej osobowości. Znaliśmy ks. Włodzimierza Doroszkiewicza jeszcze zanim został biskupem (1960 r.), a później metropolitą w 1970 r. Niezwykle skromny, pracowity, szczery i gościnny, pełen radości życia, ogromnie muzykalny, świetnie wykształcony — zawsze był bez reszty oddany parafii i wiernym, w której Opatrzność Boża postawiła Go na służbę Bogu i wiernym.

O Jego dokonaniach i życiu pełnym poświęceń wiedzą wszyscy, których los chociaż raz zetknął z tym wyjątkowej wiary i miłości człowiekiem, budowniczym Cerkwi w Gródku i Wrocławiu. Eminencja Bazyli nie tylko zakładał kamienie węgielne pod budowę nowych świątyń, lecz również nie szczędząc swych sił fizycznych, potu i odcisków na rękach z uporem i oddaniem wznosił Cerkwie własnymi rękoma, dając tym samym dowód głębokiego umiłowania Boga.

Jego płomienne kazania przepełnione miłością do Zmartwychwstałego Chrystusa i Bogurodzicy wyciskały łzy z oczu zasłuchanych setek czy czasami tysięcy wiernych. Kochał prawosławne nabożeństwa, które sam sprawował, oddając się gorącej modlitwie, kochał też śpiew cerkiewny całą duszą. Sam zresztą pięknie śpiewał tenorem lirycznym. Pamiętamy w wykonaniu Ś. P. Metropolity Bazylego „Razbojnika błagorazumnago” śpiewanego pośrodku Soboru Św. Marii Magdaleny w Warszawie wraz z nieżyjącymi już Ś. P. Stefanem Szymkiewiczem i protodiakonem Beniaminem Siemionowem. Było to wielkie przeżycie dla warszawskich parafian modlących się w Wielki Czwartek w Soborze. Kochał też „klirosnoje pienije” często w zwykły dzień biorąc w nim udział zarówno w św. Liturgii jak też w wieczornych nabożeństwach.

Na Grabarce po całonocnym czuwaniu zasilał nieraz grupy modlących się słowami i pieśniami z Bogogłaśnika.

Wobec Dni Muzyki Cerkiewnej, a następnie Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Cerkiewnej miał początkowo dosyć zachowawczy stosunek. Na pierwsze festiwale wysyłał swoich przedstawicieli i obserwatorów, którzy informowali Ś. P. Bazylego o poziomie imprezy i jej znaczeniu. Od pierwszego pobytu w Soborze Hajnowskim na Festiwalu (był to koniec lat 90. ubiegłego wieku) stał się Metropolita Bazyli gorącym festiwalowym orędownikiem i propagatorem. Występując później co roku w czasie inauguracji Festiwalu mówił o wysokiej randze i znaczeniu śpiewu cerkiewnego jako modlitwy, a także o szlachetnej rywalizacji chórów biorących udział w przesłuchaniach festiwalowych. Podkreślał też ze szczególnym naciskiem duchowość prawosławia wyrażaną właśnie w śpiewach liturgicznych i ikonie.

Wszystkich odwiedzających Go zawsze gorąco namawiał do odwiedzenia Hajnówki w czasie trwania majowej imprezy. W imieniu własnym i soboru biskupów z serca błogosławił Międzynarodowy Festiwal Muzyki Cerkiewnej. Był dumny, że Ministerstwo Kultury podniosło Festiwal do rangi imprez zerowej kategorii tzn. najważniejszych w kraju.

Kilka miesięcy przed swoją śmiercią — we wrześniu 1998 r. — marzył o tym aby wraz z dobrym chórem pojechać do Lizbony w Portugalii i tam wyświęcić prawosławną katedrę. Niestety Dobry Bóg wcześniej powołał swego wiernego sługę do siebie. Dzisiaj, gdy od kilku lat nie ma Ś. P. Metropolity Bazylego wśród nas ze łzą w oku wspominamy tego niezwykłego hierarchę naszej Cerkwi i przywołujemy Jego wiele cech osobistych jako wzór do naśladowania. Takiej właśnie mniszej skromności, pokory, ubóstwa, płomiennej modlitwy i dobroci potrzeba nam w czasach, gdy zło i bezprawie coraz częściej wkrada się w nasze życie.

Tych kilka ciepłych słów wspomnień pragniemy złożyć wybitnemu Dostojnikowi naszej Cerkwi Ś. P. Metropolicie Bazylemu zamiast kwiatów na grób, a modlitwa za spokój duszy niech będzie naszym najlepszym darem w rocznicę Jego 90-tych urodzin.

Wierni warszawscy